Gözlerin, hüznün daimi durağıydı
dalgaların uyuttuğu kayalar,
ufalırken gecenin en esved saatinde.
Ağladıktan sonra uyumak güzeldir derdin
ıslak yastığın, yanaklarının kalıcı misafiri olurken.
Tefecilerden mutluluk satın alırdın
cebinde kalan o son üç üzüm çekirdeğiyle.
Gamzelerinin varlığını unuttuğunu fark ederdin
aynalar, hüzünlü gözlerine yansıma olurken
günün yıldızları ay ışığına sığındığında.
Hayat, gözyaşlarımla büyüttüğüm bir karanfildir dedin
buruk kelimeler bahçende kendini dinlerken.
Yalnızdın.
Her zaman.
