Hayat

Hatalarımdan doğduğum hayatta öğrendim savunmayı, bazen savunmasızlığı. Hiçlikle savaştığım hadiseyim çoğu zaman. Edindiğim tecrübelerimle var oldum. Kimi zaman da tecrübelerimle hayal kırıklığı. Sergilediğim benliğimde tattım huzuru, bazen korkuyu. Taraf seçemedim hep ortadan yürüdüm. Tek kefilim vicdanımken inisiyatifleri kullandım çoğu zaman. Olması gerektiği gibi... Bazen itiraz ettim olması gerekenlere, dedim ki; kabul etmiyorum. Bazen zorunda kaldım ve kabul ettim. Aslında bu ara yol beni bir yere götürüyor ama görmüyorum, kuş seslerini de duymuyorum. Bu yol benim değil ama gitmek zorundayım, biliyorum. Belki de olması gereken zamanda, olması gerektiği gibi rüzgarın savurduğu, yaşamın var ettiği, insanın boyun eğdiği yolda. Meleklerin huzurunda...