bir şiir yaşadım dün gece
tüylerim diken diken, vurdu aniden bir helecan
kabusları kovmak şu an derdim
zaten uyku yok lakin yaşar bazı canavarlar
içimdeki yaşamı bitiren çocukluğumu öldüren sevdamı elimden alıp beni ruhsuz bırakan işte onlar
bir dize gelmiyor elimden, bir yaşam çıkmıyor bendimden
şu an zaten yaşıyor muyum, zannetmem
temennim ecelin gelmesi artık
bir umudum yok otuz dörtten
o zamana kadar dursam ne fark eder
şu an farkım var mı ki bir cesetten
bilmiyorum , en kötüsü bu bilememek işte
ne umudu tutabiliyorum ellerimde ne de beni hayatta tutan şeyleri
hiçbir şeysizken nasıl halimin adı yaşamak olur ki
boş geçirilen onca zaman, zaman geçsin diye geçirilen onca boş eylem veyahut eylemsizlik
ikisi de bir işe yaramıyor zaten
ne çabalarım sonuç veriyor ellerimle tutabiliyorum yaşayacak kadar nedeni
o kadar umutsuz bırakıldım o yüzden ne de belki tutmak istemiyorum o nedenleri
çabalamaya bile cesaret bırakmadılar kırdılar içimde olan ve olacak ümitleri
yine vurdu bir helecan
o öyle bir vuruş ki aniden cesaret çıkarıyor umut yaratıyor
ama gözlerim aynı anda fotoğraflara ağlıyor
bu hüzün çemberi beni yuttu bitirdi
artık ruhum dilsiz, gözlerim körleşti
ellerimden gelecek tek hayır zaten o dilsizliği ebedi kılmak
Çoktan eceli geldi de geçti
