Soluk soluğa bir şiir bu,
Yüksek rezidansları aştı.
Bir elektrik direğine takılıp
Ayağımın üzerine düştü.
Sonra şiiri sarmaladım,
Ona bir şey olma fırsatı sundum.
Yorgun insan yorgun şiir yaratır,
Ben yaratamam, eksik vasıflar var.
Şiir gecekonduydu, okuyan rezidans.
Şiir gökyüzüydü, okuyan betonlar.
Şiir her şeyin ardı, okuyan göz önü.
Yok oldu böylece şiir,
Gözümüzün önündeyken üstelik.
