Ve zaman geçiyor, insanın insana bıraktığı tek şeyin kendisi olduğunu anlıyoruz..
Kimse kimsenin hayatında tam manasıyla yer almıyor aslında; sevdiğimiz, nefret ettiğimiz, hayranlık duyduğumuz her şeyin ardında insanın kendi benliği yatıyor. Hayatımızdaki herkesi içimizde taşıdığımız boşlukları doldurmak için kullanıyoruz; bazen sevgimizi, bazen acılarımızı, bazen nefretimizi görüyoruz her birinin yüzünde. İnsan insanın dışa yansımasıdır; kendini görmek isteyen başkalarına baksın, gittiği yollara, kaybettiği savaşlara, kazandığı zaferlere baksın. Biz birbirimizden farklı değiliz, hepimizin ayaklarına bağlanmış zincirleri sözcüklerinin üzerine çekilmiş prangaları var. Hepimiz bizi var eden farklı duyguların insanlarıyız..
