Çocukken güneşi, aydan fazla severdik.

Görmek isterdik hevesle doğuşunu.

Geceler çok uzun gelirdi 

Bir türlü doğmak bilmezdi güneş.

Ay desen batmak bilmezdi bir türlü. 

Göremeden uyuya kalırdık her seferinde 

Şimdi ay ne ara güneşe devrediyor gökyüzünü

Ne ara güneş gösteriyor yüzünü anlamıyoruz.

Karanlığın sahibi bu gözler, görmek istemez aydınlığı

Güneş hızla gelir oldu da biz gitmez olduk

Ne sebeptir, hevessiziz doğuşuna.