Garip bir paradoks gibi görünse de aslında hepimizin maruz kaldığı bu düşünce ve davranış bir yerlerde karşımıza çıkmaktan çekinmiyor. Ben aslında ile başlayıp
başka düşünceye saygı gösterilmiş gibi yapılıp aslında sonuna kadar körü körüne bir şeyi savunmadan geçiyor.
Ben filanca tarafın müziklerini çok beğeniyorum ama neden onlardan olayım hoşuma gidiyor ve dinliyorum gibi aforizmalar uyduruluyor. Ama en doğrusunun yine kendi bildiği olduğu kanısından da hiç vazgeçilmiyor. Taraf olmaktan hiçte korkulmayan bu dönemde tarafsızlığı dibine kadar savunurken bile bir tarafta olmak samimiyetsizliğin en dibi gibi geliyor. İçten içe düzenli olarak maruz kalınan bu duygudan kurtulmak o kişiden kurtulmakla mi olur? Yoksa tarafsız olmayı sonuna kadar savunmakla mi?
Tarafsızlığı savunmakta bir taraf mıdır? Bulamadım yolunu...
Kurtarın bu bataklıktan beni.
En kötü tarafsızlık taraftan daha mı iyidir?
