Hayatta bazı şeyler yorar insanı; varoluş amacı, sorumluluklar, düşünceler...
Düşüncelerimizin altında ezilir kalırız. Hep kendi sorunlarımızın çok büyük
olduğunu düşünürüz, oysaki diğer insanların acılarını göremeyiz. Ülkesinde savaş olana ne demeliyiz ya da suya bile ihtiyacı olana? Aslında herkesin asıl sorunu, kendi yaşadıklarının sadece kendi başına geldiğini düşünmesiydi. O yoğun
duyguları hissettiğimizde o an hiç geçmeyecek sanırız. Çok duyduğumuz bir laf olsa da zaman her şeyin ilacıydı. Yaşadığımız acılarda, ilk yaşadığımız duygu yoğunluğuyla şimdiki aynı mı sana sormak istiyorum. Yaşımız ilerledikçe
sorunlarımız, sorumluluklarımız artıyor. Önemli olan hepsini kendine yük olarak
görmemek. Yaşam kaliteni bunları düşünerek düşürmemek. Bir olay yaşadığında yerdeki taşları kaldırmak lazım, şikayetçi olmadan; yoksa her problem çok büyük gelir.
