Canı çok sıkılmışcasına oturuyorum, pek bi düşünceliyim geçmişin kaburgalarıyla, düşünecek bir şey kalmadığı halde pek bağımlıyım insanlığım düşünceleriyle. Özel hissediyor insan, pek bir yüceyim düşüncelerimden geçen karanlık hayallerle. Bu günlerimde insanlıktan çok, derdim kendimle. Pek bi kıyastayım kendimi insanlık kisvesiyle. Sinirli bir yara, aptallıklarım var içim de, kabuklarını pek kere soymuş, deşmiş durmuşum neticede. Benim derdim kendimle, boşuna kurulmuş insanlık hayallerimle, nafile olan insanlığımla. Kusurlarımdan gelen güçsüzlük, pek bi bellidir düşen hayallerimle. Karşılığını verememiş yeteneğim, ezilmişim kendime, yüklediğim beklentilerle. Sarkmış ruhum, erimiş uzamış. Sızıyor damlalar, üşütmüş bedenimi ruhumdan yağan yağmurlar. Gidemeyeceği yolları, sızdığı anda düşmüş insanlığı. Ne yazıktır bana, üşüyorum ruhumun yalnızlığı. Üşüyorum, tut beni, tut ki huzursuz etmesin bedeni.
