Huzuru ararken huzursuzluğun derinliklerinde dolaştırdın beni 2022. Mutsuzluğumu, mutluluk maskesiyle gizlemeyi de öğrettin. Etrafımdaki insanların gerçek yüzlerini de gösterdin bana. Direnmeyi de öğrettin, düştüğüm gibi kalkmasını bilmeyi de... Hem elimden her şeyi aldın hem de birçok şey geri verdin bana. Yalnızken nasıl çoğalabileceğimi öğrendim. Kendimi keşfetmemi sağladın. Birçok şeyi kabul etmemi...
Yalnızlığımı da sevdim. Hatta en çok yalnızlığımı sevdim!
Gidenler, kendi açtıkları mezarlara kendilerini gömdüler. Onlar için ne akıtacak bir damla gözyaşım ne de söyleyecek bir çift sözüm var. Onlar buluttular, esen rüzgârla dağıldılar.
Yeri hep baki kalanlar, yüzümü güldürenler, onlar iyi ki var.
Sana veda ederken 2022, seni özlemeyeceğim. Gelecek yıldan da bir beklentim, iyi bir temennim yok. Çünkü iyiye olan inancım artık yok.
Mutlu olmayı başarabilenlere, umudunu hâlâ taze tutabilenlere mutlu yıllar...