İçimde bastırdığım başka bi ben var.
Hayatının tüm ipleri başkalarının ellerinde değilmiş gibi hayaller kurmaya, çabalamaya devam ediyor. Özgürlüğü düşleyebiliyor ne demek olduğunu bile bilmediği halde. Bilmediği hazlar uğruna savaşarak besliyor ruhunu. Dünyaya meydan okurcasına yeni baştan keşfediyor kendini. Özlemini çektiği ne varsa gittikçe körüklüyor sabrını. Hayatına dokunanlara kapılıveriyor, anlaşılmak için her şeyini feda etmeye hazır gibi. Ama en çok anlaşılmak istendiği kişi tarafından yok sayıldığı günden beri, cesaretini yitirdi, Ondan beklediği iki çift söz dünyaları karşısına almasına yeterdi oysa. Bu dünyaya tekrar gelse aynı duyguları aynı kişiyle ama farklı şekilde yaşamak için her şeyini verirdi.Sevmek, sevilmek kimisinin hayatını anlamlandırırken, kimilerininde varlığını yaşarken sonlandırabiliyor. Benimse tek bildiğim hiç unutamayacağım biri geçti hayatımdan ve izleri bundan sonra ki hayatımı şekillendirmeye devam ediyor. Böylece ikimizinde bu dünyadaki varlığı benim aşkımla anlam kazanıyor.
Yaşamak böylesine zor ve güzel olabilir mi? Ya da bu kadar manalar atfettiğimiz yaşam için tüm bu mücadele değer mi?
