Onlarca şarkı değiştirdim bu kalemi elime almadan önce. Bütün gökyüzünü ciğerlerime sığdırmak istiyormuşcasına aldığım o derin nefeslerin dağıtamadığı kara bulutlar var içimde. Yağmurlarını toprağıma bıraksalar geçecek sandım. Sırf bu yüzden ağlamak istedim, ağlayamadım. Ne zormuş insanın ruhunda fırtınalar bırakan hislerin söz konusu bedensel bir tepkiye gelince tutuk kalması. Ne zormuş bir insanın güneşi de, yağmuru da kabullenemeyip karanlıkta kör olması. Hala gölgelerini bırakarak dolanıyor bakışlarımda bu his. İçimde bir çığlık yankı buluyor fakat konuşmak çok zor geliyor. Ağlayınca geçecekmiş gibi... Fakat ağlamak uğramıyor geceme, ne yazık! Peki, uyusam geçer mi?
