Neden iyi şeyler hakkında da yazamaz insan? Neden her gece kendimi hiçlik çukurunda buluyorum? Neden gecelerin hepsi bana hüznü anımsatıyor? Mutluluk ulaşılamaz bir idea gibi gelmeye başladı artık. Hiçbir zaman havucuna ulaşamayacak eşek gibi hissediyorum kendimi. Umudum yok, gücüm yok, bir amacım yok. Sadece istemsiz bir yaşama arzusu bağlıyor beni buraya.
İnsan neden intihar eder diye düşünüyorum. Bu hayat karşısında alınmış mağlubiyetin hüzünlü şarkısı mıdır yoksa monotonluk ve acıdan sıkılınca hayata çekilen bir rest mi? Hiçbir şey bilmiyorum. Sadece henüz yaşama isteğim daha ağır basıyor, hissediyorum. İstekten ziyade bir korkunun ürünü olduğunu düşünüyorum. Bilinmezlik, yok oluş, boşluk; uzak veya yakın gelecekte tadacağımız, bir anlamda tattığımızı fark etmeyeceğimiz çeşniler. Ben hâlâ tatmak istemiyorum ama ne kadar sürer bu çekişme, emin değilim. Sadece bundan sonra acımı kabullenmeyi deneyeceğim, mutluluktan umudum kalmadı.
Bizim gibi çirkin varlıklar için bugün de yarın da yok. Yarın her gece olduğu gibi yeniden kendimin karşısına çıkacağım. Bugünlük bu kadar bağrışma yeterli.
