Müjgan bazen boşa çabaladığını düşünüyor. Sanki hiçbir şey hiçbir şekilde onun istediği gibi olmayacakmış da hayat onu ufak tefek heveslerle oyalıyormuş gibi. Her an bir tedirginlik ve bir korku hali yaşıyor. Sevinmeye bile cesareti yok. Birden bire ortaya çıkan o pembe bulutların yine birden bire dağılabileceğini iyi biliyor çünkü. Gardı çok düşük. Hep tetikte durduğunu sanıyor ama genelde hazırlıksız yakalanıyor olan bitene. En iyi bildiklerinin dahi en bilmediği yerlerden vurabildiğini tecrübe ediyor sık sık. Yalnız kalmaktan ölesiye korkarken aslında yapayalnız olduğunu da görüyor.
Müjgan biraz yorgun. Anlatamamaktan, anlattıklarını anlayamamalarından ve anlamak için hiç uğraşmamalarından! Biraz yorgun... Ayrıca canı da sıkkın. Hem kafasında yarattığı hayali kahramanlara hem de olmadık yerlere koyduğu olmadık insanlara öfkeleniyor. Koşarak uzaklaşmak istediği kişilerden hala gidemiyor oluşundan fazlasıyla usanmış artık. Vazgeçememekten bıkmış. Bu çok kırıcı.
Bizzat kendine kızgın olmak ne zor, nasıl da yaralayıcı.
Görsel Kaynak: IG/ phantom.painting
