Hüzün yazılarıma konuk oluyor küçük mutluluklarım.
Vuruyor virane gönlüm deniz kıyısına.
Susuyor kelâmlarım.
Yitirilmişlerin külleri, varlığımın acısını doğuruyor içimde.
Ölüyor gözlerimin ışıkları birer birer.
Belkilere kalıyor hayatım.
Olmuyor aziz, yaşamak delicesine bir savaş ve ben bu savaşı veremiyorum artık.
Nasıl kahredesi bir durumdayım.
Acımı yaşayacak vaktim bile yok.
Susmuyor içim, susmuyor da; takılıyor aklıma sorular inatla.
Kaç kelâm yok edebilir içimdeki acının varlığını?
Kaç gecede biter gözyaşları?
Kaç gecede söner yüreğimdeki ateş?
Bilmiyorum.
Verilemeyen cevapların içinde bilinmeze karışıyor aklım.
Ne yapacağımı anlayamıyorum da.
İçimde yitirilmiş arzuların dirilişine dair bir his görüyorum şimdilerde.
Anlamını yitirmiş cümleler tekrar mı anlamına kavuşuyor dersin?
Ah, bilmiyorum.
Tek bildiğim delicesine arzulamak arzusudur içimde.
