Ben yaşarken derya misali mavi,
Ufuk misali ulaşılmaz gözlerinin hayaliyle,
Sinirleri çelik, gönlü duman, kalbi taştan gerçek,
Durur mu hiç, vurur yüzüme her haliyle.
Seni çok sevdim, öyle sevdim ki,
Yalınayak kalabalıkta ıssızken,
Adını anmak, yüzünü hatırlamak manasızken,
Sana kavuşmak imkansızken sevdim.
Bir imkansızın peşinde dedim kendime,
Halbuki ancak düşünde pervaneydim.
Uçarken yamacında yokluğunun,
Unuttum aslım kimdi, aslen neydim?
