İnsan, herkese yakın kendine uzak herkese el uzatan kendi parmaklarını kaldıramayan. Güz gölgelerin ardına saklanmış ürkekliğini sarmalamış. Cesaret biraz azizim kimse senin boğazına yapışmaz. Çamaşır mandallarına astık gövdemizi. Süzülüyor rüzgarda, kuruyor ruhlar. Kendimizi umursadığımız kadar büyüğüz ya da küçük. Farkında olmak zamanın. İçimizde ürkek bir kavga hiç bitmeyen bu gidişle hiç bitmeyecek olan. Her geçen gün usulca veda ediyor bize. Ne yaşadıysak ne yaptıysak o anda o mekanda dönüş yok. Bitince bitecek. Gülmek mi istiyorsun gül, şarkı söylemek mi istediğin söyle. Ama susma için için.Bünye kaldırmıyor gör artık. İnsan dedim ya ne yapacağını bilmiyor.
