İnsanlık öldü, dediler,
Yitirdik umutlarımızı, sevgimizi.
Yüzlerimiz kederden büküldü,
Karanlığa düştü dünyamız.
Gözyaşları aktı, acılar sardı yürekleri,
Birbirimize yabancı olduk, kaybettik birlik duygusunu.
Gözlerimizde umutsuzluk, yüreğimizde hüzün,
İnsanlık öldü, dediler.
Ama ben inanmak istemiyorum,
Karanlıkta bir kıvılcım arıyorum.
Umut tohumları ekinmek istiyorum yüreklere,
Kuşatılmış umutları yeşertmek için.
Belki de ölüm değildir gerçek kaybedilen,
Belki de sadece uyandırma çağrısıdır zamanın.
Koşalım, birleşelim, yeniden doğalım,
İnsanlık öldü, dediler ama ben inanmak istemiyorum.
Çünkü insanlık, içimizde saklı olan değerdir,
Sevgiyle beslenen, umutla yeşeren bir güçtür.
Karanlık ne kadar büyük olursa olsun,
Işığa doğru yol alır insanlık.
Özgürlük, adalet, sevgi ve umut,
İnsanlığın dirilişinin yol haritasıdır.
Birleşelim, el ele tutuşalım,
İnsanlık ölmedi, yeniden doğalım.
