“Ölüm
bir ipte sallanan bir ölü.
bu ölüme bir türlü
razı olmuyor gönlüm...”
Art arda etrafımda intihar eden gençlerle ilgili haberler alınca sordum kendime, ben neden düşünmüyorum ki intiharı? Onlar neden vazgeçmedi tetiği çekmekten, hapı yutmaktan, bırakmaktan kendini asılı biçimde bir parça urgana, yummaktan gözlerini sonsuz bilinmezliğe...
Yarınlarla ilgili umutlarım olduğunu fark ettim. Yarın sabah uyanmak istediğimi, hâlâ güzellikler olabileceğine dair inancımı, gözlerimdeki ışığı, hayatımdaki enerjiyi sağlayan bilinmez gücü...
Şimdi de kaybedeceğimi bilerek kaybetmeyi bekliyorum yaşam sevincimi çünkü çok ince bir ipe bağladım kendisini.
Ben gidiyorum demesini bekliyorum sadece. Aradığını bulamamış, bulduğundan bir sevinç duyamamış şekilde terk edeceğim bu hayatı.
*Nazım Hikmet- Karıma Mektup
