Tadı kaçtı kendimsizliğin
Zihin bunaldı, terledi bulutlar
Sanki evrenin boyasına bir su çarptılar soldu
Tadı kaçtı kendimsizliğin
Kimse sevmeyince öğrenir insan kendini sevmeyi
Ulan yetmiş sene kalacaksın dünyada
Yetmiş kere solacaksın
Daha kaç kere bulacaksın yüzünü aynada
Tadı kaçtı kendimsizliğin
Sen kendine sığın diye fırtınalar kopardı dünya
Çiçeklerin soldu, çiçeklerin öldü, çiçeklerin artık senin değil
Senin değildi zaten hiçbir şey tek bir şey hariç
Tadı kaçtı kendinsizliğin
Hep derler kendini sev kendine sarıl kendini kendini kendini
Kendini kaybedeceksin önce, öyle bir kaybetmek ki
Sen bile unutacaksın yerini
Bekleyip kabuğundan tırtıl gibi soyunmaya, demleneceksin
Kendinle bir kahve içiceksin
Kırk yıl hatrın olacak
Kırk yıl güneşsiz geçse dayanacaksın
Her şeyi bir için uğruna kendini bin rağmen ile seveceksin
Varsın küsüp gitsin sana emanet gelen her şey
Sen bi sarılıcaksın kendine, yetmiş sene.
