Saatlerdir elimde kalem önümde sayfalar aklında tüm yaşananlar kaç sigara yaktım bilmiyorum. küllerini dökecek izmaritleri basacak yer kalmamış. kahvem soğumuş.
mum sönmüş, ama yanmış bitmiş erimiş de sönmüş artık gece sabaha meyletmiş fakat ben hala nereden nasıl başlamam gerektiğini bulamıyorum. sanki hangisinden başlasam yazmaya diğeri unutulmuş hissedecek, eksik kalacak bundan ötürü başladığında yarım kalır. sustum bende. Aslında bakıyorum da ben hep sustum.
Konuşsaydım eğer bu kadar birikmezdi konuşsaydım eğer bu kadar yaram olmazdı , konuşsaydım bir baş kaldırsaydım eğer bu yüküm azalır soluklarım kafi gelirdi. Şu sine dedikleri el kadar yer bu kadar ağrımazdı.
öyle özledim ki öyle özledim ki bu alaca karanlık sönmeye hevesi yıldızlar doğmaya niyetli Güneş hepsi şahit öyle özledim ki öyle özledim ki hiçbir kelime yetmiyor hiçbir kelime fayda vermiyor ve ben yine susuyorum
