Uzun zamandır hissettiğim şey şu: Her şey olmak isteyip hiçbir şey olamamak. Sanki bin parçaya bölündüm de her zerremin dünyayı kurtarma görevi var. Neyim ben, kahraman filan mı? Sahi, neyim ben ya? İnsan hiç ışık olmak ister mi? Yürüyen kitap, yürüyen navigasyon, yürüyen gülümseme, şifacı, belki de bir tablo?
Kalbimde şu ana kadar hissetmediğim bir şeyin özlemini çekiyorum. Fiziksel olarak kalbimin sızısını hissedecek kadar. Ah! Bir bulabilsem harlı yanan bir ateşin sıcaklığını da içim rahat uyusam. Bir, bir, bir… Koca bir “BİR” olsak. Yumruğumuzu vursak sevgisizliğin tam kaynağına, harlasak sevgimizi, aydınlatsak dünyayı. Belki o zaman birazcık “Her Şey” olmuş olurdum.
