Öncelikle 24 mart perşembe akşamından herkese selamlar. Yere çöküp bağıra bağıra daha fazlasına dayanamıyorum diye ağlamak isterken, sessiz ve sakin bir köşede oturmuş olana bitene gülümsüyorum. Hayat insanı inceden inceye delirtiyor.
Daha ilk günden özledim beraber uyumayı, hastanede sesini duyup sakinleşmeyi, kızımızın yanında konuşmayı, tır park yerinde görüntülü konuşmayı ve sana seni seviyorum demeyi.
