Kafamın içinde; Freudlar, Frommlar, Camuslar, Yaşar Kemaller, Sait Faikler, Nazımlar, Veliler, kimsesiz çocuklar, işçiler, yoksullar, zenginler, kadınlar, babalar, oğullar, kızlar, oyuncaklar, kitaplar, şiirler, öyküler, insanlık tarihi, intiharlar, yaşamaklar, geçmişler, gelecekler... Bütün bunlar toplanıp bir kaos oluşturmakta. Bu kaos bir ihtilalin habercisi gibi. Zihnim, yeni bir düzenin arayışı ile çalkalanmakta, yeni rejimler için devrimi arzulamakta. "Bu böyle gitmez ey ahmak! Zihnin bir devrime gebe!" diyerek bende ne varsa onu yıkmakta. Hissediyorum, yeni bir düzen hüküm sürmek için kapıda. Bu yeni düzen beynimin içerisinde yaşayan bütün halkça kabul sayılmakta.