Bugün 9 Eylül, aylar sonra ilk kez içimi döküyorum. Bugünden önce hiç kimseye ihtiyacım yoktu diyordum ve gerçekten de yoktu ama hayatıma bir kız girdi, kısa sürede kendini çok sevdirdi, mutlu etti ve eski beni unutturdu ama nedense şimdi kendimi bulamıyorum, nerede olduğumu bilmiyorum. Onun içini dökecek birisi var ama benim yok maalesef ve bu onun hiç umurunda değil. Beni en çok üzen şey ise yaptığım şeyleri ve sevgimi hiç olmamış gibi görmesi... Oysaki benim her saniyem, her anım o ama ona göre o benim hiç umurumda değilmiş ya da sadece ihtiyacım olduğu zamanlar onu sevmeye başlıyormuşum. Ben böyle kötü birisi değilim, gerçekten değil; onun mutlu olması için her şeyi yaptım, yapıyorum da ama ona göre bunlar basit şeyler. Daha fazla ne yapabilirim gerçekten bilmiyorum... Beni en çok üzen şey bu, elimden gelse kalbimi eline vereceğim ama her şeye rağmen sevmeyen ben oldum ve oluyorum. İnsanın tek başına olması çok kötü bir şey, önceden sigara içmezdim ama tek kalmaya başlayınca beni sebepsiz ve bir şey demeden dinleyen tek şey sigaram. Anlatacak kimsem olmadığı için ben de kendimin arkadaşı oluyorum ve kendimi böyle rahatlatıyorum. Ağlamayacağım diye kendime söz verdim ve ağlamayacağım, eski ben yok. Artık daha güçlü ve kendinden emin Hasan var. Bu, buraya uzun süre sonra ilk gelişim fakat son gelişim olmayacak...
