Kaldırım kenarına
Çökersin ve kalırsın
Mevsimler geçer
İnsanlar değişir
Sen kalkmaya cesaret edemezsin
Elinde bir soluk çiçek kalır
Şapkan yere düşmüş
Hava soğuk
Ceketin kaybolmuş
Hava karanlık
Lambalar patlamış
Binlerce insan geçiyor
Ama sen yalnızsın
Bir yerlede şarkı çalıyor
Birileri delicesine dans ediyor
Sen hâlâ oturuyorsun
Ölenler, doğanlar, ruhunu satanlar
Sen hep arafta
Saçların ellerinde
Ellerin karnında
Hayatın tekmesinin izi kalmış
Farkında bile değilsin
Kırmızı yanıyor
Ardından yeşil
Sen hep duruyorsun
Şarkı susuyor
İnsanlar kaçıyor
Yağmur başlıyor
Çığlıklar atılıyor
Sonrası...
Sonrası suskunluk
Sokak terk edilmiş
Şehir boşaltılmış
Geride hiçbir şey yok
Bırakıp gidemiyorsun
Rüyandan uyanamıyorsun
Alacak nefesin kalmamış
Sen şarkı söylemeye çalışıyorsun
Boğazındaki sarmaşığı hissetmiyorsun
Çölde sel oluyor
Güneş kararıyor
Gece yok oluyor
Sen oturuyorsun
Kaldırım kenarına
Çökmüş ve kalmışsın
