Hep bir yerinden kırılanların dünyası

Burası nerede kaldığını, nereden çıktığını

Ve ne için yaşadığını bilmeyenlerin sırrı.

Keşke herkesin bir tanrısı olsa da inansak.

Keşke tutulan ellerin kederi olmasa.

 

İnsan çoğu zaman bir yaprak gibi kuruyor.

Sonbaharın gelmesi mühim değil,

Zaten altının değer kaybetmesi için

Çamura düşmesi de gerekli değil.

 

Çıkmaz sokağın sonuna gelmiş olmak canımı sıkmıyor.

Ama sokağın başındaki o umudumu yatıştıramıyorum.

Ellerimi elemle yıkıyorum, gözlerimi sokağa döküyorum,

Olmuyor!

Hiçbir sokak insana evini geri getirmiyor.

 

Giderken bıraktığın kilit çoktan değişti.

Her sabah kapının önüne gelen tekir bile artık yok.

Açar sandığın anahtarlarını bulamıyorsun

Ne garip şey: kapının eşiğindesin

Ve içeri giremiyorsun.

 

En sevdiğin kazağını kaybetmişsin de

Çırçıplak kalmışsın.

Sahi dünya yıkılsa n’olur?