insanların tercihlerini ya da bana yaptıklarını yargılayamam, yorumlayamam, bence böyle olmalı diyemem. olan olur ve elimde sadece benim o duruma, o insana olan tepkim kalır. verdiğim tepkileri kontrol edemediğim anlar olabilir. doğru tepkiler veremeyebilirim. sınırlarımı koruyamayabilirim. öfkemi, hüznümü gizleyemeyebilirim. hepsinin sebebi insan olmam. bazen işler yolunda gitmeyebilir, bazen çıkmaz sandığım sokaklara girebilirim, bazen hislerimin kontrolünü kaybedebilirim. insanları kontrol edemem, kendimi kontrol etmeye çalışabilirim. kendimi her zaman koruyamayabilirim, insanlar beni uçuruma sürükleyebilir, hislerim beni uçuruma sürükleyebilir, ben bile kendimi uçuruma sürükleyebilirim. dünyam başıma yıkıldı sanabilirim, belki de başıma gerçekten yıkılır. düşebilirim, ağlayabilirim, hiç bitmeyecek sanabilirim. tüm bunlar beni ben yapar. tüm bunlar; affedemediğim, sindiremediğim, affettiğimi düşündüğüm, bazen affettiğim, öfkeme yenik düştüğüm her an beni ben yapar. tüm bu karmaşa, tüm bu kaos beni ben yapar. yoğunlaşan hislerim, uzaklaşan hislerim hiç bitmeyecek gibi gelebilir. ne zaman geçecek diye düşünmekten kafayı yiyebilirim. bu yoğunluk bu kırgınlık bu kızgınlık beni yiyip bitirecek gibi gelebilir. her şey olabilir, beni ben yapan her şey bir anda yok olabilir, hiç beklemediğim yollara girebilirim. insan olduğumu unutabilirim. bazen insan unutur.
