Hayır ne gerek vardı benliğimden çıkmaya?
Bilmiyorum, inandım sanırım saçma sapan yine bir rüya,
Uyandım da geçmemiş üzerimde kalan garip şu yara,
Kimdin ki zaten, kimsin ki emelin ulaşmak oldu göklerdeki aya?
Başkasın yine bugün, suretin farklı bir kimse,
Gölgenden başka kim oldu yanında da duyduğun bu his ne?
Benliğin saklanmış, kurtulamamışsın bakıyorum suskunluğundan,
Konuşsan sen zaten duyacak olan benliğim nerede?
Sen kime inandın böyle de hayallerin hep tepetakla,
Söyleme, duymasın kimseler, kapat gözlerini, kapat hayallerini sarıp sarmala,
Bakmasın şu gözler, söylemesin şu sözler de,
Tut nefesini, tut toprağından kendini de,
Şu karanlığını parçala.
Bakma, yine şu gözlerinle ağlatma geceyi,
Sözlerin incitmesin, söyleme kalan şu son heceyi,
Bırakıp gideceksen git artık da,
Terk edip gitmeyeyim karanlığımı koyduğum şu yerleşkeyi.
