Rastladıklarımız öldüklerimizdir dedi şair. Sustuklarımız en çok hazmedemediklerimizdi. En çok susma zanaatını işlediler kaldırımlara.
Ölmememizi kim istediydi?
Bizi bu kadar sevecek neyimiz vardı Allah’ım?
Allah’ım! Affı nasıl kaybettim?
Bu kadar tutarsızlık beni nasıl taşıdı anlamıyorum. Susacaksak niye yazıyorduk? Kendimden geçtim ben, niye tutuyorlar beni o halde? Bence annem bana ağlamamalı; üstten virgüllü bir evladım en nihayetinde. Alışmayı beceremedik, istikametimizde yok. Ne Lenin seviyorum ne Başbuğ sempatik geliyor. Söylediklerimle ben ezilirken, anlaşılmayı beklemiyorum zaten. Bakın, benim derdim aşkta değil. Sattığım ilk o oldu. Sığdığımız bu deliği kabullenemiyorum. Onursuzluktan değil, hayum huyum hepsi küfürlük. Ölümsüzlüğümü anlayamıyorum. Bu kadar ödlek olmak zorunda mıydım Allah’ım?
Affedemiyorum.
Şahsım.
