Dünya. Önceden güzellikler kötülükleri örter diye düşünürdüm dünya için. Ama insanlar beni her zaman olduğu gibi haksız çıkardı. Bazı olaylarda aklın, bilimin, insanlığın açıklayamadığı durumlarla karşılaşıyoruz. Ölmeyecek gibi çalışıyor ölmeyecek gibi kazanıyor ve ölmeyecekmiş gibi tüketiyoruz zamanımızı, paramızı, hayatımızı. İnsan neden biyolojik evrimde açgözlülüğü öğrendi? Kuraklıktan dolayı bir daha aç kalma korkusundan mı? İnsan yaşamak için her şeyi yapar bunu biliyoruz. Kendini asan bir insanın çırpınmadan öldüğünü gördük mü hiç? İntihar edenler ölüme saniyeler hatta saliseler kala yani artık geri dönemeyeceği noktada pişman oluyorlar mı? Başından sonuna sevdiğimiz bu hayatta aç kalma korkusunu hiç yaşamamış olmamıza rağmen neden karnımız doymuş olmasına rağmen gözümüzü doyuramıyoruz? Bu evrimsel davranış niye hala körelmiyor? Ölmeyecekmiş gibi yaşayanlar. Kendi küçük dünyalarının firavunları. İnsanın bu aç gözlülüğü tanımlamak için ortaya çıkarttığı şeyler var. Hristiyanlıkta 7 Büyük günah veya İslam dininde şeytandan 70 kat güçlü olduğu söylenen nefis. 7 Büyük günahtan 2si bu davranışı kapsar. Biri doğrudan "aç gözlülük" diğeri ise "oburluk". Küçülen dünyada büyüyen açlığımız.
(Saturn Devouring his Son)
