Maskemi evde unutmuşum çıkarken. Çıplakmışım gibi bütün gözler üzerimde. Tatminsiz ve soğuk bakışlara maruz kalıyorum. Kınanıyorum resmen. Tebessüm etmiyor kimse bana. Her gün bilet aldığım bayinin sahibi cevap vermeden veriyor biletimi. Selamlarım alınmıyor bugün. Günaydın dediğim iş arkadaşım başını sallıyor sadece. Başka biri var sanki karşılarında, yabancı biri. Benim, ben! Yok yok sesimi de duymuyorlar sanki. Her gün heyecan içinde bir şeyler anlatanlar bile yüzüme bakmıyor bugün. Anlıyorum ki saygıları ve sevgileri bana değil maskemeymiş. Karşılarındaki benim oysa. Ne var bir gün maskemi unutup çıktıysam. Ne var bugün gülmüyorsam hiçbirinize. Benim yine karşınızdaki. Lastiği patlayan bir araca duydukları nefreti hissediyorum üzerimde. Bunca zaman sorun çıkarmayışım göz ardı edilmiş, sadece bir gün maskesiz çıktım diye aşağılık bir yabancı muamelesi görüyorum. Herkes işine geldiği kadar seviyor demek ki beni. Maskemi taksam böyle mi olurdu? Nasıl da sırıtarak anlatırlardı en saçma anılarını bana. Saygımdan dinlerdim sonuna kadar, çektiğim ızdırabı belli etmeden. Bugün ne ben dinleyebiliyorum ne onlar anlatıyorlar. Ben değilmişim onları dinleyen, maskemmiş demek. Onlar da bana değil maskeme anlatmışlar hep. Bana katlanamayacak kadar çok sevmişler maskemi. O olmayınca ben de değerimi kaybediyorum. Bugün maskemi evde unutmuşum. Bir günlüğüne ben olmanın tadını çıkaracağım. Kalabalıklar arasında yapayalnız ve hiç olmadığım kadar varım bugün.
