İnsan ne zaman tamamlanır gerçekten? İstediği kariyeri elde ettiğinde ya da gerçek aşkı bulduğunda mı? Aslında bunların hiçbiri tamamlamaz insanı. Peki nedir bu insanı tamamlayan şey? Ömrümüz boyunca hep mutluluğun peşinden koşuyoruz, nerede bu mutluluk?

Mutluluk, aslında hep var olan bir şeydir. Mutluluk, bir şeylerin gerçek olmasını beklemez, o aslında her duygu gibi hep bizimledir. Tabi ki hiçbir duygu gibi mutluluk da kalıcı olamıyor. İnsanın canını da en çok mutluluk sonrası yaşanan üzüntü, yani hayal kırıklıkları yakıyor. İnsan, bu hayatta sürekli olarak bir yolculuk içerisinde. Uzun bir yol yürüyoruz ve herkes kendi yolunda seyyah. Bir şeyler bulma umuduyla ilerliyoruz adım adım...

Anladım ki, tam olmak için kendimizden başka hiçbir şeye ve hiç kimseye ihtiyacımız yok. Eğer kendim huzuru hissedebiliyorsam başkalarının beni üzmek adına yaptıkları hiçbir eylem, o sükuneti bozamıyor. Çok yürüdüm, çok kişi tanıdım. Belki hala öğrenmem ve tanımam gerekenler vardır ama bu kadarıyla bile o iç huzuru ve mutluluğu yalnızca kendimle sağlayabileceğimi anlıyorum. Kendini ne kadar seversen, kendine ne kadar özen gösterirsen, kendin için ne kadar emek verirsen, huzurun ve mutluluğun da o oranla artıyor.

Sendeki bu durumu diğer insanlar da fark ediyor tabi. Bazıları seni daha çok seviyor, bazıları da senden nefret ediyor. Ama hiç kimse o huzuru bozamıyor. Çünkü senin sınırlarına saygı göstermeleri gerektiğinin farkında oluyorlar. İnsanı tamamlayan şey, yine kendisidir. Kendine ne kadar değer verirsen, o kadar mutlusundur. Kendine ne kadar özen gösterirsen, o kadar iyisindir.

Artık başkaları için yaptığın kadarını biraz da kendin için yap. Tüm zamanını başkalarına harcadın belki ama kendinle geçireceğin bir vakti hiç bulamadın. Biraz da vaktini kendine ayır ve kendine çok iyi bak!