annelerin ağladığı bir evrende yaşıyorsun

elinde gökkuşağı şövale

bu çok bir şey değil

kulunçları ağrıyan yaş almışlardan sor teselli 

mendilleri yaşanmışlıklardan işlemeli

işte bu bir şey

çünkü mizansen değil gülüşleri

çünkü vedaları olağan

çünkü gülüşleri kanıksanmış bir güz tecrübesi

ağlamanın resmini gülerken çizmeye

gülerken ağlamayı çizmeye talimli misin

sen onu söyle gül güzeli


ki aşk senin tuvalinde mavidir

ve sen bunu kimselerle üleşme


büyük çocukların küçük çocukları dövdüğü bir okulda

yitirmiş olsan da zihninin bekaretini

hiç kimseye küfretmezsin bilirim

ah iffetini sevdiğim

kaleminde gül açar

multezem neşideler yazarken 

merdud kutsanmışlara

kalemin de gül saçar

meçhul bir konutlukta

yahut bir nehir kıyısında 

aydın rüyalarla mutlanmışlara


ki aşk senin alfabende matvidir

ve sen bunu kimselerle paylaşma...


farzımuhal