Yeter! derken Afrika'daki çocuktan utandım
Bir an kalmadı boş yürekte utanç sancım
Zevkler ardında kendimi büyük insan sandım
Dağlar zirvesine dokunur daima beyhude acım
Damarlarımda gezen hastalık adı Ebu Süfyan
Tarihte bulunmadı bu derde bir derman
Gelse de nasihat, felaket, emir ya da tufan
Sönmez yine de kalpte kibrin yaktığı kazan
