Bayadır kaldıramadığım duyguları içimde taşıyorum. Taşıyorum, taşıdıkça. Sığamıyorum kabıma. Kabım daralmadı, ruhum kabardı. Sorun kimsede değil, çözümde. Çözümü de yok çoğunun. Çözmek demek çözülebilecek bir sorun için konuşulabilir belki ama benimkiler için farklı bir kelime tüketmek gerek. Öyle sorunlar ki bunlar ben kendimi kaybettim, başa çıkamıyorum, altından kalkamıyorum. Bu raddeye nasıl geldim, ne ara geldim, niye izin verdim hiçbir fikrim yok. Etrafımın kalabalık olması bana yalnız hissettiriyor. İnsanlar bana yardımcı olmak için yalnız bırakmıyor ama onları görmek bana yalnızlığımı hatırlatıyor. Hiçbir şeyi hatırlamak istemiyorum. İstemiyorum yazarken ağlıyorum, ağlamak istemiyorum aslında hatırlamak istiyorum aslında ama aklıma hiç iyi hatırlanacak bir şey gelmiyor. Kalbim ağrıyor, canım yanıyor. Beni anlayacak kimse yok. Burada artık yaşamak istemiyorum. Yaşam benim için yaşanılacak bir hayat anlamına gelmiyor. Yaşam dert ve tasa anlamına geliyor artık. Boğuldum, bunaldım ve sıkıldım her şeyden. Artık bir kahve yapıp oturup film izleyip dinlenmek Beni dinlendirmiyor. Sesler beni huzursuz ediyor. Kimse konuşsun istemiyorum bense ihtiyacım olmadıkça konuşmuyorum zaten. Canım çok sıkkın ve bu can nasıl çıkar bilmiyorum. Geleceğimden adım adım uzaklaşmak beni mahvediyor. Yok ediyor. Ne olacak bilmiyorum ama artık bu şey durmalı. Sen ister o şeye kalp de ister zorluklar de benim için çok bir farkı yok artık olacak olanların...
