Kendimi aradım uzun bir süre. Kim olduğumu, neden var olduğumu, nasıl bir insan olduğumu sorguladım. Bazen taraflı oldum cevapları beğenmedim, bazen tarafsız oldum gerçekler acıttı. İnsanlar kullanırmış insanları. İnsanlar çok acıtırlarmış. Kendimi bulduğum noktada ne kadar incindiğimi fark ettim. Değer verdiğim ne varsa ve kim varsa yaralamış beni. Öptüğü yerleri kanatmışlar da varmamışım farkına. Sonra kendim sardım yaralarımı. Ama hâlâ kanar durur arada. Kendime yaptığım haksızlığı kimse yapmamış bana. İyileşiyorum artık, bir çiçek yetiştirir gibi davranıyorum kalbime. Zor günler geçirdin şimdi iyileşme vakti, diyorum. Güzel günlere, mutlu sabahlara, umutlu yarınlara uyanmak için uğraşıyorum. Hayat kısa, yetişebilirsem ne mutlu bana...