Tüm sesleri susturdum.
Harf harf yok oldu kelimeler.
İnsan en çok kendisiyle konuşmaya utandığı için uzun sessizlikleri seçiyor.
Dipsiz iki dil biliyorum
İkisi de uçurumlar açıyor konuştukça.
Eskiden o kadar konuşurdum ki eskidi sözcükler
Canımı acıtanları toplayıp bir eskiciye sattım sonra
Düşeş bir şey aldığını sanan herkes geri verdi canı yandıkça.
Tanrı'm! Kendi kendimi geri verebilir miyim?
Bir sessizlik oldu.
Sanırım evren nefes aldı.
Tanrı mıydı konuşan?
Sahi Tanrı insanla konuşur mu?
Ben de derin bir nefes aldım.
Sessizlik!
Sessizlik inancı köreltir mi?
En çok inandığımızda yanılıyoruz çünkü.
En çok inandığımızda sarsılıyor köklerimiz derinden
En derin inançlar bizi yaralayan
Tüm bağım kopar sanmıştım bu acı toprakla
Ama savrula savrula kök oldum.
