yolda yürürken insanların gözlerinin içine baktım, metroda karşımdaki teyzeye baktım. onlar da baktı. baktılar bakmasına ama göremediler. görmediler. yardım çığlıklarımı duymadılar.
anne dedim, binlerce ahımı içine katıp. sesimi duydu ama ahlarıma sağır oldu. deliler gibi koştum sokaklarda, onlar sakinliğimi gördüler. ellerinden tuttum kollarını sıktım, neyin var demediler. ben onlardan yardım eli beklerken onlar bana çelme taktılar, ben yine de kalkmak için onlara elimi uzattım. peşlerinden koştum, arkalarına bakmadılar. arkalarından su döktüm, o suya beni muhtaç ettiler. yardım ettiğini sandılar, kahrettiler. yok oldum.
onlar çiçeği her gün sularken çiçeğin boğulduğunu göremediler. her gün gülümserken gözyaşlarımı göremedikleri gibi. her gün biraz daha ölürken yaşayamadığımı göremediler.
