Şöyle bir cümleyle başladı her şey
"Ama ben bu mucizevi bir aldanışa, hayır anormalliğe, sigortalı dengesizliğe hazırdım."
Sen Şebnemsin
Daha doğrusu Şibumisin evet, evet sen o olmalısın dedi bana
Beni tanıdıktan takribi sekiz yıl sonra
Rehberinde adım Şibumi hâlâ
"Korkma Ben Varım" dedi!
Ben seninle süratli bir hayatta, en sert çarpışmalara bile razıyım
Yeter ki esirgeme, güldüğünde yanağında beliriveren gamzeyi benden
Böylece söz verdik birbirimize
Bir gün aşk sanrısının ateşinde titrediğimizde
Bu kitabı maşuğumuza övüp ilk hediyemiz ilân etmeye
Kitabı âşık olduğum sanrısına kapıldığım adama hediye ettiğimde
Ben bundan daha iyisini yazarım dedi
Şaşırdım!
Şaşkınlığım, çocuksu bir sırdaş gibi beliriverdi karşımda
Korktum
Ben varım demedi
Böylece bu şiir belirdi
Söylenecek son cümleyse
Korkma ben yokum oluverdi...
