Korkuyorum
Çünkü nasılsın biliyorum
Hani kör değildim ya ben
Bunu da bir sen biliyordun
Kör değildim biliyordum
Bir körün rüyası böylesine hakikî olabilir miydi?
Bunun rüya olmadığına inandırdın
Köhne ruhumu uykusundan sen uyandırdın
Rüya içinde rüya gafleti
En gerçeğinden
En gerçeği belledim meskenimi
Kelimeler yuvarlanıverdi
Dillendirdim bütün 'ben'leri mecnunane
Tanıştırdım seni vahşice
Kendini bilmez meftunle.
Şimdiyse ne uyanığım ne uyuyor...
Kendime minnet etmeyen ben
İstençlerim arasında boğuluyorum bugün
Yüz göz olduklarım yanıma kâr kalıyor
Ah, bir de üzerime sinen ağrılı sancı...
Gel-gitlerin kıyısında her şey yokluğunu yüzüme vururken
Uyanıyorum.
Körelmiş duygularımı dahi alaşağı ederek
Senden beri süre gelen bu davayı içime hapsediyorum
Çıkarmamak üzere gün yüzüne
Hep varızmışcasına
Günlerin yüzünde geçmesi dururken
Ellerimi yüzümde buluyorum
Hiç uyanmamış gibi
Kendi rüyamın kaderini yazıyorum
Hep varımmışcasına.
