Bazı günlerin sabahı olmuyor sanıyorum, sonra saatler sonra gözümü açtığımda havanın aydınlık olmasını kaçırdığım gerçeğiyle yüzleşiyorum. Ruhumun yorulduğunu, kalbimin sızladığını her ne kadar köşeye atıp unutmak istesem de onlar her yeni günde bizi görmezden gelme diyor. Ve ben zaten benimle olan onları da alıp güne, yani birbirine benzeyen yeni günlerime devam ediyorum. Kelimelerimin anlamlarını yitirdiğini görüyorum. İçimdeki o boşluk artık onu tarif edecek bir kelimenin olmayışını bana hatırlatıyor. Yazacaklarım pardon söyleyeceğim tek bir şey var; "üzgünüm"!
