Ağlayarak geldiğim bu dünyayı ciddiye almaktan hep korkmuşumdur

Ciddiye alan birini görmem

Hızla ordan kaçmama yetmiştir çoğu zaman.

Kalbimin acıması hoşuma gitmiştir bazı anlarda

Robottan bir farkım olduğunu elimi göğsüme koyduğumda anlayıp

İçimi huzurla doldurmuşumdur.

Şiirleri sonlandırmayı sevmemem de

Hayatı ciddiye almaktan korktuğumdan sanırım.

Ama büyüdükçe sonlanır oldu dizeler

İnsanların acımasız kahkahaları

Yüzümü güldürmekten vazgeçip ağlamama

Hatta hemen kağıda kaleme sarılmama neden oldu.

Her bir satır akıp gittikçe

Buruk bir gülümseme yerleşti o çocuk yüzüme,

Büyü artık nidaları da aldı başını gitti ben on sekizime yaklaşırken...

Yaşım on sekiz oldu

Ama ben kadınlığa adım atmakta hiç aceleci olmadım.

Her şiirde büyüdüm,

Kalemimden akan acı, kadınsı yanıma hamur olsa da

Pek tadı tuzu olmadı.

Hamur küf tuttu,

Ekmek vazgeçti varoluşundan.

Pamuk şeker aldım en pembesinden.

Yerimi küçük kızıma bırakarak...