Kurutulmuş çiçeklerden sesleniyorum.
Sevgiyle büyütülen!
Döktüğün yapraklarına baş kaldırıyorum,
Susuz bırakılan!
İçimdeki kelebeğin kanatlarıyla
Yüzünü resmediyor şair.
Sensiz diyor!
Sensiz, örülmüyor ağlar yıktığın duvarlara.
Kesik cümlelerde birikti varlığın,
Ağızdan ağıza savruluyorsun.
Benliğim, rahatına kavuştu sanıyorsun.
Gidişinle koptu kıyamet, bilmiyorsun.
Suyun berraklığında bile kusur bulur oldum,
Saflığının harikulade simgesi...
Gözlerini diktiğin aynanın yerinde,
Şimdi var bir güvercin heykeli.
Sitemleri bırakıyorum avuç içlerine.
Karardı ruhum, karardı gün gece!
Susturdun çocuk ruhumu,
Kendini gömdü çoktan derinlere.
Göçmek isterse bir gün kalp, başka yerlere
Trendeki vedaları hatırlatacağım ona.
Eğer görmek istemezse tekrar bir veda,
Geride kalanları örteceğim sonsuzluğa.
