Gönlüm kırıldı derken şöyle girdim cümleye:

Sabit yaratılışımın sarsılışıydı ruhumda kopan

-Kıyamet de denilebilirdi-

Ben istemedim, istemeden oldu direnişim.

Yalnızlığıma melodik senfoni yerleştirin!

Rica ederim artık,

beni gözlerinizle iyileştirin…

Kusura bakmayın bayım

Yeteri kadar yetmezdeyim.


Şiire mi bastım, neden bu hissizliğim?

Affedersiniz ya da ne gerek var 

Affetmeyin!

Tüm yalanlarınıza varım 

Haydi doğruya gidelim!

Artık önemi olmasa da olur, yeter ki sizi bileyim.

Kusura bakmayın bayım

Yalnızca bana mı nefretiniz?

Sözünüze hayranım

Lütfen bir şey söyleyin.

Bayım, kusura bakmayın

Yalnızca sizsizim.