Bana kimse uçmam gerektiğini söylemedi
Yürüsen yeter, yollar zaten kısa
Kısa yollar koca yıllar oldu ama ben hala buradayım
Kalbimin en yüksek binasının tepesinde
Aşağı atlamak her yiğidin harcı değil
En çok da benim
Çünkü biliyorum kalbimin binalarını
Altlarında ezilmek istemem
O gri binalar arasında tek bir kütüphane var
İşte! Sadece oranın altında ezilebilirim
Seninle öpüştük orada bilmem kaç kere
İlk kez dudaklarıma bir kütüphane sığdırdım
Dudaklarımı bir kilitlesem kimse açamaz!
Açılırsa etrafa yüzbinlerce kitap saçılır
O kitapların üstünde seni yine öpmem gerekir
Kitaplarda yazar adımız, sanımız
Ve tabii ki dudaklarımız
