Mutlu olmak için her şeyi yapmış ve başarmış biriyim. Her gün daha iyi bir şekilde bu karamsar dünyada ve eski karamsar benliğimle yüzleşip kendimi kurtarıyorum. Mental anlamda çoğu şeyin gerçekten boş olduğunu anlayınca basit gibi. Ben eğer düşünmek bir insan olsaydı o olurdum. Büyük bir insan olmak istiyorum ama hiçbiri maddi nedenlerden değil. Kendimi ve ailemi yüzüstü düşürmek ve potansiyelimi öldürmek istemiyorum. Her şeye pozitif bakan inanılmaz garip ama sanırım iyi bir insanım. Toplumun bakış açısına ayak uydurmaya çalışmak ile aynı zamanda kendi benliğimi ortaya koymaya çalışırken artık zorlanmıyorum ama sanırım bu iyi bir şey değil. Tamamen kendim olsam çok ezik ve yalnız, tamamen toplum için yaşarsam da çok politik olurum gibi. Sanırım bu denge iyi bir şey. Günün sonunda kimse (aile ve yakın arkadaşlar harici) umrumda değil ve benim hakkımda istediğini düşünebilirler, ben zaten onların hakkında iki saniye bile düşünmeye zaman ayırmıyorum :). Bu da ne bir ego ne de bir küstahlık olarak anlaşılmasın, sadece insanlar olarak başkaları hakkında çok kafa yoruyoruz, (hatta eskiden ben de çok yorardım) ama hiçbir önemi yok cidden. Hedefin Misyonun ve Vizyonun belli olduktan sonra (kariyer ile ilgili olmak zorunda değil bu) sadece önüne bakacaksın. İnsanlara gereksiz çok değer veriyoruz, aynı ortamda bulunmak zorunda olmasak çoğunun yüzünü bir daha görmek istemeyeceğiz ve unutacağız. Ben Yiğit, 19 yaşımda zihinsel ve kuramsal gelişimimi en azından gençlik/genç yetişkinlik adına tamamladım. Bundan sonra feci bir olay yaşamadığım sürece de kimse beni bozamaz. Her şeyde olduğu gibi her şeyi düşünüp taşınıp böyle düşündüğümü belirtmek isterim. Seni öldürmeyen şey güçlendirir, iyi ki yaşadığım kötü şeyleri yaşamışım, iyi ki ağzıma s*çmışlar, iyi ki mesajıma dönmemişler, umursamamışlar beni. Ben Yiğit artık kendi kaderimin efendisiyim.
