Mevzu bahis o olunca öyle bir keşmekeşin ağırlığında eziliyorum ki yeniden ayağa kalkabileceğimi sanmıyorum. Kalbimde sevgi yasaklıydı; çok kuralsız, sade, istemsiz bir şekilde bağlanmışım, sonu yok. Dengeyi tutturamıyorum öylesine savruluyorum. Tüm sözleri aklımda esiyor. Bana yanlış gelen onda ne varsa iyiye yoruyorum, yoruluyorum. Yok bir şey ya, dediklerim uyutmuyor beni. Bir yandan da tutunuyorum geçmiş ama etkisi bende kaybolmayacak güzel laflarına. Ender iyi anları düşünüp kendimi avutuyorum, kontrol altına almışım gibi sanki duygularımı. Sonu olacak mı, yoksa böyle mi kalacak inan ben de bilmiyorum. Hatıralar da bu belirsizlik de zoruma gidiyor. Yüreğin yan yolları var da bir şekilde onu buluyor. Hep onu konuşmuşum meğer; her satırımda, her yılımda gizlemişim de haberi yokmuş, ben ondan geçememişim. Vazgeçmeyi istemişim de vazgeçememişim. Gönle söz geçirebilen de gözümün yaşını da silen yok. Her gün yolunu bekleyişime, çocuksu hayallerime hayıflanıyorum. Bu mevzuları her zerresini yaşarken anlatmaya dermanım da yok gerçekleşeğine inancım da. Buruk ama tutunuyorum yine de beni ben yapan şeyler ne de olsa.
