geldiğinde mezarıma

yankılar duyuyorsun biliyorum

bu yüzden sanırım artık gelmiyorsun yanıma


çürümüş bedenim arasında kemiklerim

kemiklerim sızlıyor, ölüyüm

ölü olmama rağmen canım yanıyor hala

öldükten sonra da mı devam edermiş bu acı?

insan olmak, yaşamak

ölmekle bitmiyormuş...


yaşarken de inanmazdım zaten

mutluluk, yoktur

varsa varsa huzur vardır, derdim

senin kollarının arasında bulduğum

şimdi o kolların

kurak mezarıma bir su bile dökmüyor


yağmurlar yağıyor kurak mezarıma

öyle çok yanıyorum ki

ıslanmıyor toprağım

çorak ve kurak

çiçekler yetişmez

bir böcek bile ziyarete gelmez


en son cenazemde görmüştüm seni

bekledin en arkada

yağmur da bastırınca

kimseye pek gözükmeden gittin

gittin, gittin

gittin ve gelmedin

gittin ve burası kuraklaştı

ne zormuş kuraklık, dedim

ölünce de acının bitmemesi

yaşarken de

ölüyken de yalnız olmak...