Yaşanılan tüm anıların zihnimde dönüp dolaşması ama hiçbirinin bana ait olmaması acı verici olabiliyor çoğu zaman, tek iyi yanı yaşadığım bedende misafir olduğumu hatırlatması ve ona göre davranmamı sağlaması sanırım. Hissedip yabancı olduğum boşluk, korktuğum okyanusların derinliği kadar soğuk değil ama samimi olmayan bir sıcaklıkta sarıyor ruhumu, yine yabancı olduğumu göstermek niyetiyle... Ait olmadığım bedenin tüm yükünü üzerime veriyorlar, olduğumdan bambaşka biri gibi davranıp hiçbir şey yapmamı emrediyorlar. Çözümü basit, kendimden kattığım ruhlar ile başka benler oluşturmak; Mishe, Matyev, Nita...
Zaman geçti hem de çok zaman, tartışıyorlar
şu an hangimiz bu bedeni hak ediyoruz diye.
Anlaştılar, hem de birlik olup ruhumu atmaya anlaştılar. Onlar da yabancı şu an bana, kendi ruhlarına yabancılar...
